Icesave-NEI-sinnar opinbera torfkofastefnu

ÞEtta sagði einn NEI-loftbelgurinn í NEI-kórnum hér á mbl-blogginu:

Og hvað kæmi það okkur annars við þó Össur færi á hausinn?????  Megi skrattans fyrirækið fara á hausinn og sem allra fyrst, helst núna í nótt. 

Auðvitað þurfum við ekki fyrirtæki eins og Össur, til að lifa á sjálfsþurftarbúskap í torfkofum.

Framtíðin?

Já takk, kannski!

Verið að færa til fyrra horfs

Það mætti koma fram í fréttinni að með þessari launabreytingu e verið að færa laun fyrstu varaborgarfulltrúa til fyrra horfs, svo það er hálfskrýtið að fyrrverandi borgarstjóri skuli vera svo mótfallinn þessu. Fyrstu varamenn hvers lista voru einmitt með 70% af launum fastafulltrúa þar til um síðustu áramót, en fengu í staðinn ekki aukalega grett fyrir nefndarsetu, sjá þessar t.d. þessar frétt frá 7. jan. 2010: Greiðslur til borgafulltrúa lækkaðar

og þessa frétt frá 12. nóv. 2009: Margsamsett laun borgarfulltrúa.

Fimm milljónir í vasa varaborgarfulltrúa

Ósamkvæmni NEI-sinna í Icesave máli

Af hverju heyri ég engan kyrja rulluna "Almenningur á ekki að borga skuldir einkabanka" í sambandi við innlán Íslendinga í hinum gjaldþrota gamla Landsbanka?

Þau innlán eru jú alveg jafnmiklar skuldir einkabanka.

Ég átti ekki krónu í Landsbankanum. Samt tryggir ríkið 100% innstæður annarra, með mínum skattgreiðslum.

Þetta minnast NEI-sinnar aldrei á.

Punkturinn minn er sá að að röksemdin um að Icesave "komi okkur ekki við" af því um sé að ræða einkafyrirtæki er ótæk, ein og sér. Banki sem varðveitir sparifé fjölda fólks og jafnvel aleigu er alls ekki sambærilegt fyrirtæki og tískubúð, heildsala eða hvert annað einkafyrirtæki.

Þess vegna er sorglegt að Ólafur Ragnar Grímsson kyrji þessar of-einfölduðu grunnhyggnu röksemdir úti í heimi, án þess að minnast einu orði á að málið á sér svo sannarlega fleiri hliðar. Slíkt leyfi ég mér að kalla lýðskrum. En hann þarf heldur ekkert að hugsa um þær hliðar, hann þarf ekki að bera ábyrgð á því að leysa málið. 

Blekkjandi orðalag á eyðublaði Þjóðskrár

Á eyðublaði til að breyta trúfélagsskráningu stendur þetta:

 

Hvert renna sóknargjöld?

Þjóðkirkjusöfnuðir og skráð trúfélög samkvæmt lögum um trúfélög skulu eiga ákveðna hlutdeild í tekjuskatti álögðum samkvæmt ákvæðum laga um tekjuskatt. Þessi fjárhæð - sóknargjald - reiknast fyrir hvern þann sem orðinn er 16 ára 31. desember árið áður en gjaldár hefst.

Gjaldið miðast við skráningu í þjóðskrá 1. desember árið áður en gjaldár hefst og skiptist þannig:

1. Gjald einstaklings, sem skráður er í þjóðkirkjuna, rennur til þess safnaðar sem hann tilheyrir.

2. Gjald einstaklings, sem tilheyrir skráðu trúfélagi, rennur til hlutaðeigandi trúfélags.

3. Gjald einstaklings, sem hvorki er í þjóðkirkjunni né skráðu trúfélagi, hefur verið afnumið.

 

Nú spyr ég lesendur: Hvað haldið þið að orðalag í 3. lið þýði? 

Lesið þetta hægt og rólega yfir, ég bíð með að skrifa á meðan.

...

Búin að lesa aftur?

Lítum fyrst á fyrstu tvo liðina: Þar er talað mjög skýrt um að gjald einstaklings, renni til trúfélags hans. Sem sagt, yfirvaldið, sem býr til þennan texta, lítur svo á að þetta sé tiltekið gjald - hluti af tekjuskatti - eyrnamerkt trúfélagi sérhvers einstaklings.

Svo kemur að þriðja liðnum, þar sem sagt er að þetta eyrnamerkta trúfélagsgjald hvers einstaklings hefur verið "afnumið" fyrir þá einstaklinga sem ekki eru í neinu trúfélagi. "Meikar sens", eins og sagt er, til hvers að rukka einstaklinga um félagsgjald í trúfélag, sem ekki eru í neinu trúfélagi?

En viti menn, haldi nú einhver að þetta þýði að viðkomandi einstaklingar þurfi ekki að greiða þetta gjald, er það regin-misskilningur!

Takið eftir, enginn er rukkaður um þetta gjald, þetta er jú bara "hlutdeild" í tekjuskatti. Og raunar grunar mig sterklega að trúfélög fái þetta gjald greitt úr ríkissjóði fyrir sérhvern skráðan félaga, óháð því hvort hann eða hún raunverulega greiði nokkurn tekjuskatt.

Þegar sagt er að gjald trúfélagslausra hefur verið "afnumið", er átt við að búið er að afnema það fyrirkomulag að greiða sóknargjald trúfélagslausra til Háskóla Íslands, eins og var til miðs árs 2009. Og hvað verður þá um það? Jú, það situr eftir í Ríkissjóði.

Sem sagt, ríkið innheimtir félagsgjald, eyrnamerkt trúfélögum, en heldur því eftir, fyrir þá sem ekki eru skráðir í neitt trúfélag.

Af hverju þora yfirvöld ekki að segja þetta á eyðublaði Þjóðskrár?

Lágvær mótmæli ungliða

Fáeinir mótmæla nú birtingu álagnarskrárinnar. Það er af sem áður var, þegar stuttbuxnaungliðar fjölmenntu á skattstofu og reyndu að hindra aðgang fólks að skránum sem nú liggja frammi næstu tvær vikur. Hugtakið "launaleynd" heyrðist vart fyrr en svona áttatíu-og-eitthvað, hluti af frjálshyggjubólunni sem þá reið yfir. Launaleynd gagnast auðvitað fyrst og fremst þeim efnaðri. Launataxtar láglaunafólks eru öllum kunnir, launatöflur og kjarasamninga má núorðið finna á netinu. Pistilinn hér að neðan skrifaði ég fyrir ári, rétt að rifja hann upp, í ljósi frétta af furðulega háum launum yfirmanna sumra íslenskra fyrirtækja, meðal annars fyrirtækja sem hafa þurft að afskrifa stórar upphæðir:

SUS hætt að mótmæla birtingu álagningarskráa?

Aldrei þessu vant heyrist ekki bofs í ungum Sjálfstæðismönnum út af birtingu álagningarskráa. Hér áður fyrr mættu ungliðarnir galvaskir og mótmæltu á Skattstofunni og kom jafnvel til handalögmála þegar hugsjónahetjurnar ungu reyndu að stöðva menn frá því að skoða skrárnar.

Þegar leitað er á netinu sést að að það var reyndar lítið um mótbárur í fyrra, en 2007 var skrafað og skrifað um birtingu skattupplýsinganna, meðal annars má lesa hugleiðingar bloggarans Stefáns Friðriks í bloggkrækju við frétt frá 2007 um skattakónginn Hreiðar Már: "Hættum að snuðra í einkamálum annarra". Í fréttinni frá 2007 kom fram að Hreiðar Már hafi greitt á árinu 2006 rétt um 400 milljónir í skatta, og þá væntanlega haldið eftir í eigin vasa eftir skatta nálægt 600 milljónum. Nú tveimur árum síðar var Hreiðar Már enn á ný skattakóngur, en greiddi þó "ekki nema" 157 milljónir í skatta á síðasta ári, sem þýðir að meðaltekjur á mánuði voru um 35 milljónir.

Aðrir tekjuháir einstaklingar á árinu 2008 eru nefndir í þessari frétt, þar sem fram kemur að á árinu 2008 voru yfir 270 manns í fjármálakerfinu með yfir eina milljón á mánuði, þar af voru 73 einstaklingar með meiri en þrjár milljónir á mánuði. Við getum gefið okkur að líklega um 90% af þessum einstaklingum voru að vinna hjá fyrirtækjum sem fóru á hausinn á því sama ári og fjölmargir þessa einstaklinga voru eflaust með enn hærri tekjur á árunum 2007 og 2008.

Það er gott að SUS hafi nú vit á því að þegja og blaðra ekki um að "þetta komi okkur ekkert við".

Þetta kemur okkur við. Þetta kom okkur líka við 2007 og 2008. Eins og komið hefur í ljós var íslenska bankakerfið ein stór spilaborg, ósjálfbærlánabólumylla. Þessi ofurlaun voru greidd með sýndarhagnaði og lánsfé. Þegar bankarnir hrundu tóku þeir með sér Seðlabanka Íslands í fallinu og íslenska ríkið og allt íslenskt samfélag er stórlaskað eftir. Allir þurfa að líða fyrir hrun bankanna og íslensks hagkerfis, ekki síst þeir sem minnst hafa á milli handanna.

Hvert fóru allir peningarnir? Spurningin brennur á vörum okkar, sem og fjölmargra breskra og hollenskra sparifjáreigenda.

Hluti fjárins fór í að greiða hópi fólks fáránleg laun, upp undir 100-föld lágmarkslaun.

Þeir sem eiga heima í skúffu tekjublöð Frjálsar verslunar frá síðustu árum geta dundað sér við að leggja saman heildartekjur launahæstu bankastjóra og bankaeigenda 2004-2008. Niðurstaðan er væntanlega fleiri tugir ef ekkihundruð milljarða launagreiðslur til 100 launahæstu útrásar- og bankamanna.

Áttu þau skilið þessi laun? Svari hver fyrir sig.

Voru þessar launagreiðslur bara einkamál á milli viðkomandi launþega og fyrirtækja?

Hvað hefði FME gert?

... ef FME hefði brugðist við og skoðað þessa samninga?

Jú, þá hefði kannski FME gert þá athugasemd að þorri þessara lána til einstaklinga a.m.k .virtust vera íslensk lán, en með fasta viðmiðun við gengi erlendra gjaldmiðla.

FME hefði svo átt að komast að þeirri niðurstöðu að það væri óheimillt. Bankarnir mættu auðvitað veita erlend lán, en ekki gengistryggð íslensk lán.

Þá hefðu bankarnir líklega tekið sig til og breytt orðalagi og formi lánanna, tekið fram lánsfjárhæð í erlendum gjaldeyri, jafnvel búið til gjaldeyrisreikning fyrir hvern lánþega og millifært lánið inn á slíkan reikning og millifært svo um hæl inn á íslenskan krónureikning lánþegans.

Þá hefðu þessi lán verið alveg lögleg en að öðru leyti virkað nákvæmlega eins! Engir Hæstaréttardómar hefðu fallið, og lánþegar sætu nú ekki fagnandi.

Svo lánþegar "erlendra" lána, sem voru bara íslensk gengistryggð lán, ættu að fagna framtaksleysi FME!

Myntkarfan týndist á gráu svæði

Niðurskurður - eða halli?

... draumsýn að halda að flokkurinn lifi af enn frekari niðurskurð, að kröfu Alþjóðgjaldeyrissjóðsins

segir Lilja.

En... er það ekki AGS sem leyfir ríkisstjórn að reka ríkissjóð með 15-20% halla, sem á svo að fara minnkandi stig af stigi, samkvæmt áætlun stjórnvalda og AGS?

Er Lilja að segja að VG sé ófær um að stjórna öðruvísi en með áframhaldandi 15-20% halla á ríkissjóði?

Draumsýn að flokkurinn lifi af

Hvað kostar að reykja?

Eftir skattahækkun á áfengi og tóbak verður algeng bjórdós komin upp í 287 kr. Það þýðir að sá sem drekkur kippu á dag þarf að greiða fyrir mjöðinn ríflega 628.000 krónur.

Þessi tala finnst kannski flestum litlu máli skipta. Hver þarf að þamba heila kippu af bjór á hverjum degi ársins? En þegar kemur að tóbaki bregður svo við að fjölmiðlar reikna út og segja frá því hversu mikið kosti að reykja heilan pakka af sígarettum á hverjum einasta degi. Kostnaður af því er sannanlega skuggalega hár, eða um 290.000 kr á ári. Það þarf sem sagt ein þokkaleg mánaðarlaun, eftir skatta, til að standa undir  slíkri tóbaksneyslu.

Það þykir greinilega ofureðlilegt að reykja 20 sígarettur á sólarhring, meira en eina á hverri einustu vakandi klukkustund, allan ársins hring. Hvernig stendur á því að slík óhófsneysla sé talin eðlilegt viðmið fyrir tóbaksneyslu? Á meðan er sá sem drekkur bjórkippu á dag talinn illa haldinn af alkóhólisma og í bráðri þörf á aðstoð.

Er eðlilegt að vera svo illa haldinn af tóbaksfíkn að maður þurfi að reykja á hverri klukkustund, alla daga vikunnar, allan ársins hring?

Nú skilst mér að eftir skattahækkunina kosti hver sígaretta 40-45 kr. stykkið.  Veit ekki alveg hvort mér finnist það mikið eða lítið. Helmingi ódýrara en lítið súkkulaðistykki. Miklu ódýrara en 700 kr bjórglas á krá.

Þeir sem reykja öðru hvoru 1-2 sígarettur að kvöldi til, eða sem svarar 2 til 3 pakka á mánuði, eyða þannig um 24.000 kr yfir árið, 2.000 kr á mánuði.

Er ekki einfaldlega málið að með frábærri markaðssetningu alla 20. öldina hafa tóbaksfyrirtæki komið því í kollinn á okkur að það sé bara eðlilegt að vera haldin tóbaksfíkn, og selt tóbakið í handhægum umbúðum sem hægt er að ganga með á sér til að svala fíkninni öllum stundum, bókstaflega?

Ég held bara að það sé alls ekki eðlilegt, frekar en gengdarlaust óhóf í öðrum lífsnautnum.

 

Leikur að eldi í Kastljósi - stíum ekki þjóðinni í sundur

Horfði á umræður í Kastljósi kvöldsins milli viðskiptaráðherra Gylfa Magnússonar, Björns Þorra Viktorssonar fasteignasala og lögmanns og Þórðar Björns Sigurðssonar frá Hagsmunasamtökum heimilanna. Skiljanlega heitar umræður enda um mjög erfið mál að ræða.

Eitt sló mig illa, þegar Björn Þorri andmælti þeim orðum ráðherrans mjög ákveðið að kreppan væri að lenda á okkur öllum. Ekki væri það svo meinti Björn Þorri, fjármagnseigendur væru sko með allt sitt á þurru og tiltók sérstaklega að ríkið hefði sett 200 milljarða af "fersku fé" í peningamarkaðssjóði.

Fyrst aðeins um tölurnar, það er vissulega svo að keypt voru út léleg bréf úr sjóðunum í kringum og eftir hrun og er það umdeilt, en alls ekki fyrir 200 milljarða. Þessari tölu er vissulega búið að klifa á lengi en hún verður ekki sannari fyrir vikið. 200 milljarðar var heildarupphæðin sem var greidd úr peningamarkaðssjóðunum. 

En nóg um það. Hitt fannst mér verra að Björn Þorri vildi stilla upp tveimur hópum þjóðarinnar hvorum á móti hinum, samkvæmt honum er annar hlutinn - þeir sem bera fasteignalán - að bera allan þunga af bankahruni og peningakreppu, en hinn - þeir sem eiga peninga - væri á grænni grein.

Var Björn Orri að vísa til þeirra sem áttu sparifé í peningamarkaðssjóðum Landsbanka og töpuðu um 35% af sínu fé? Eða til þeirra sem settu hluta af sparifé sínu í hlutabréf og missti 90-100% af því sparifé?

Eða hvað með þá sparifjáreigendur - sem er hugsanlega stærsti hópurinn - sem tapaði hluta af sparifé sínu og er líka með fasteignaskuldir á bakinu??

Í guðanna bænum förum ekki að stía í sundur þjóðinni í andstæðar fylkingar, "við" sem töpum, og "þið hin" sem sleppið. Nógu erfitt er ástandið nú samt.